Een aantal jaar geleden werd ik op straat aangesproken door een jongen die aan het werven was voor goede doelen. Hij begon met de vraag: wat wilde je vroeger, toen je een klein meisje was, worden? Zonder aarzeling zei ik: Strafrechtadvocaat! Het duurde even voordat ik antwoord kreeg. De meeste mensen kwamen namelijk met antwoorden als prins(es), brandweerman of dokter.
Vanaf jongs af aan wilde ik al strafrechtadvocaat worden. Het was dan ook geen verrassing dat ik op mijn 18e rechten ging studeren. Door privé omstandigheden gingen de eerste jaren studeren niet heel soepel. Ik ben zelfs nog van universiteit veranderd, omdat ik zo graag mijn studie rechten wilde afmaken. Ik deed er alles voor. Na zes jaar studeren mocht ik dan eindelijk mijn papiertje in ontvangst nemen. De master strafrecht was behaald!
Toen nog de felbegeerde baan in het strafrecht zien te bemachtigen. Dit was helaas makkelijker gezegd dan gedaan. Zo heb ik eerst een tijd voor een bank gewerkt om vervolgens aan de slag te gaan bij een ministerie als beleidsmedewerker. Het werken in het strafrecht bleef echter de grote droom.
Ergens was ik bang dat de droom nooit realiteit zou worden. Ik wilde dus op zoek naar iets wat net zo goed bij mij zou passen en waar ik net zoveel energie uit zou kunnen halen als het strafrecht.
Een zoektocht begon. Waar word ik nu echt blij van? Wat is belangrijk voor mij? Vrij snel volgende het antwoord eigenlijk al. Door één simpele vraag te stellen. Waarom wilde ik het strafrecht in? Om mensen te helpen!
Dan nog op zoek naar een baan waarin ik mensen kan helpen. Het idee om coach te worden was geboren. Op deze manier kon ik niet alleen mensen helpen, maar ook al mijn kennis die ik had opgedaan uit het eindeloos lezen van boeken over menselijk gedrag in de praktijk brengen (Wil je meer weten over waarom en hoe ik coach ben geworden? In mijn volgende blog deel ik hier meer over).
Niet lang nadat ik het idee had gekregen om mijn eigen coachingspraktijk te beginnen vond ik een baan in het strafrecht. Ik ging er 32 uur per week werken dus dan kon ik mooi de andere uren bezig zijn met coaching (wie mij een beetje kent weet dat stilzitten niet aan mij besteed is).
Toen gebeurde er iets wat ik aan het begin van mijn studie rechten nooit had verwacht. Het strafrecht bleek eigenlijk helemaal niet zo goed meer bij mij te passen. In de tussentijd was er veel veranderd en ik ook! Het coachen past beter bij wie ik nu ben en wat ik wil doen.
Het was allesbehalve een makkelijke keuze - ik moest tenslotte mijn oude droom loslaten -, maar ik heb ervoor gekozen om het strafrecht achter mij te laten en mij vanaf 1 april 2021 (geen grap) volledig te richten op het coachen en Koco!
Een keuze waar ik voor de volle 100% achter sta!
Door de jaren heen verander je niet alleen zelf, maar kunnen ook je dromen en doelen veranderen. Soms zelfs zo rigoureus dat je dat zelf nooit had kunnen voorspellen.
Links: het behalen van mijn master strafrecht (2018)
Rechts: vol trots met mijn visitekaartje (2021)